Έρωτας Θάνατος ( Μελοποίηση σε ποίημα του Κ. Ουράνη)
Μουσική: Πυρήνες
Στίχοι: Κώστας Ουράνης
Ηχογραφήθηκε στο studio των Πυρήνων στη Ρόδο τον Νοέμβριο του 2012, κατα τη διάρκεια πρόβας.
Ξέρω πως πια δεν θα ‘ρθεις…. Χτες το δείλι, καθισμένοι
στην κάμαρα μου, ακούγαμε να στάζει αργά η βροχή.
Κοιτάζαμε τριγύρω μας να πέφτει το σκοτάδι
και νιώθαμε να κάθεται, βαρύ, μες στην ψυχή.
Σβησμένοι φτάναν ως εμάς οι θόρυβοι του δρόμου.
Στα σπίτια, αντίκρυ εδώ κι εκεί, ανάβανε τα φώτα.
Το βράδυ -κρύο, βροχερό- έμοιαζε με άλλα βράδια
και μόνο εμείς δεν ήμασταν ίδιοι καθώς και πρώτα.
Σαν άλλοτες δε νιώθαμε το βράδυ να μας σμίγει,
δεν αναζητηθήκαμε να σφιχταγκαλιαστούμε.
Σαν άλλοτες ονείρατα δεν κάναμε ευτυχίας,
εχτές το βράδυ τίποτα δεν είχαμε να πούμε.
Κι εμείς που αγαπηθήκαμε δυο χρόνια, που κι οι δυο μας
με μιαν εζούσαμε ζωή μονάχα σαν δυο ξένοι
Καθόμαστε -έτσι μακριά ο ένας απ τον άλλο-
αμίλητοι και σκεφτικοί, και καταλυπημένοι.
Ω! θα σκεφτόσουνα κι εσύ ότι κι εγώ: πως ήταν
πικρό μια μέρα ο έρωτας απ’ τις καρδιές να σβήνει.
Ω, ναι! Θα πόναγες κι εσύ και θα θελες να κλάψεις,
για το κενό το παγερό που ο θάνατος του αφήνει.
(Η συνέχεια του ποιήματος βρίσκεται παρακάτω - η οποία δεν περιέχεται στην παρούσα ηχογράφηση.)
Μα γιατί να νιώθαμε κι οι δυο πως πιο πικρό είναι ακόμα
με του έρωτά μας του παλιού τα λείψανα να ζούμε.
Σαν ήρθε η ώρα, δώσαμε σφιχτότερα τα χέρια
κι αμίλητοι χωρίσαμε – χωρίς να φιληθούμε.
Σ’ είδα να χάνεσαι, αργή σκιά, μέσα στο δρόμο,
αφού έριξες στερνή ματιά προς το παράθυρο μας.
Κι όταν τριγύρω μου ένιωσα την παγερή ερημία,
Το πόσο τότες έκλαψα πικρά – και για τους δυο μας!
Ξέρω πως πια δε θέ να ‘ρθείς. Μ’ αν να με δεις μπορούσες,
μπρος στ’ ανοιχτό παράθυρο θα μ’ έβρισκες σκυμμένο,
σαν άλλοτες προς την καμπή του δρόμου να κοιτάω,
-και θε να καταλάβαινες πως σένα περιμένω…